(φώτο και κείμενο Πέλυ Μπεβουδα)
Μοιάζει με εικόνα από το παρελθόν. Ωστόσο, είναι και αυτή μια εικόνα του σήμερα. Μπορεί να είναι σπάνια, μπορεί να απέχει πολύ από το δικό μας «σήμερα», αλλά υπάρχει. Εκεί, στην ελληνική ύπαιθρο, εκεί που κάποια πράγματα παραμένουν ακόμη αγνά, απλά, υπέροχα και συγκινητικά…
Στην Μάκιστο, που στους περισσότερους έγινε γνωστή κάτω από τις τραγικές συνθήκες των φονικών πυρκαγιών του 2007, ο κυρ Αντώνης, ο καλός καφετζής του χωριού, βάζει ψωμί και νερό στο πιάτο. Απαλαίνει το ψωμί και ταΐζει τον γέρικο πια γαϊδαράκο του, τον Κίτσο.
Έχουν μοιραστεί 36 χρόνια ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Κίτσος ήταν πιστός στον κυρ Αντώνη. Χωρίς να βαρυγκωμά, όλα αυτά τα χρόνια, πάντα υπάκουος, ήταν σημαντικός και αναντικατάστατος σε όλες τις δουλειές. Να μεταφέρει πράγματα, να αποτελεί το μεταφορικό μέσο του αφεντικού του…
Και τώρα, τώρα που ο Κίτσος μεγάλωσε πολύ πια, τώρα που δεν αντέχει, που δεν μπορεί ούτε καν να φάει μόνος, ο κυρ Αντώνης δεν τον ξέχασε, δεν τον παράτησε στην τύχη του. Τον έχει πάντα δίπλα του, τον φροντίζει, τον περιποιείται, τον καμαρώνει. Είναι η παρέα του, το στήριγμά του. Είναι σαν να του ανταποδίδει όλα όσα ο γαϊδαράκος υπέμεινε αδιαμαρτύρητα όλα αυτά τα χρόνια. ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου